ถ้้าจะกล่าวถึงเยาวชนที่ด้อยโอกาส และไม่สามารถเข้าถึงระบบการศึกษา ปัจจุบันยังมีอยู่อีกเป็นจำนวนมาก เช่น กลุ่มเด็กที่ครอบครัวแตกแยก ยากจน กำพร้า ผู้ปกครองติดเชื้อ HIV ติดยาเสพติด เด็กชนเผ่าต่างๆ เด็กที่ไม่มีหลักฐานการเกิด ตลอดจนเด็กที่พ่อแม่ได้รับโทษจำคุก หากเด็กเหล่านี้ไม่ได้รับการเหลียวแลสังคม ในอนาคตนอกจากเราจะไม่ได้ประชากรที่มีคุณภาพแล้ว เด็กเหล่านี้ก็อาจก่อปัญหา และสร้างความเดือดร้อนให้กับสังคมได้
"อันความกรุณาปราณี จะมีใครบังคับก็หาไม่ หลั่งมาเองเหมือนฝนอันชื่นใจ จากฟากฟ้าสุราลัยสู่แดนดิน" เป็นบทพระราชนิพนธ์ของล้นเกล้า รัชกาลที่ 6 ที่น่าจะตรงกับจิตเมตตาของพระครูปราโมทย์ประชานุกูล หรือพระอธิการอานันท์ อานนฺโท เจ้าอาวาสแห่งวัดดอนจั่น ต.ท่าศาลา อำเภอเมือง จังหวัดเชียงใหม่ ที่เห็นปัญหาและมีความสงสารอยากให้เด็กเหล่านี้ ได้มีโอกาสได้ศึกษาเล่าเรียน จนมีความรู้เพียงพอที่จะช่วยตนเอง ช่วยครอบครัว ช่วยสังคม ช่วยประเทศชาติ และช่วยมนุษยชาติได้ในที่สุด
วัดดอนจั่น เป็นวัดเก่า่แก่สร้างในสมัยรัชกาลที่ 5 "หลวงพ่ออานันท์" หรือ "หลวงลุง" ของเด็กๆ ได้ให้ที่ภายในวัดตั้งโรงเรียนวัดดอนจั่น รับเด็กด้อยโอกาสกลุ่มต่างๆเข้าเรียน นอกจากนั้นยังจัดทำหอพักแยกชาย - หญิง มีอาหารให้ครบทั้ง 3 มื้อ ทุกอย่างให้เปล่าหมด ทั้งหนังสือเรียน สมุด เครื่องเขียน ตลอดจนอุปกรณ์ในการเรียนทุกอย่าง นอกจากนั้นยังมีการขยายโอกาสการศึกษา ด้านอาชีวศึกษา ในระดับ ปวช. และปวส. เนื่องจาก "หลวงพ่อ" ท่านเห็นว่าการศึกษาทางด้านอาชีวศึกษา จะนำไปสู่การมีอาชีพในอนาคตที่มั่นคง สำหรับผู้ที่ต้องการศึกษาต่อในระดับ ป.ตรี ท่านก็มีเมตตาให้ทุนโดยร่วมกับสถาบันอุดมศึกษาให้เด็กที่ไฝ่เรียนได้มีโอกาสศึกษาต่อ
หากใครได้มีโอกาสไปกราบ "หลวงพ่อ" แห่งวัดดอนจั่น เราก็จะเห็นดวงตาที่ฉายแววแห่งเมตตา ท่านจะให้ข้อคิดด้านการศึกษา ที่นักการศึกษาต้องได้อาย สิ่งที่ท่านต้องการให้ถวายก็คือ "ใข่" จำนวนไม่จำกัด เพราะเป็นอาหารหลักที่ต้องใช้เลี้ยงเด็กจำนวนกว่า 500 คน วันละ 3 มื้อ ไม่มีวันหยุด ภาระนี้ถึงแม้จะหนักแต่"หลวงพ่อ" ก็เต็มใจ และชื่นใจ ที่เด็กๆเหล่านี้อาจไม่มีโอกาสได้เรียนหนังสือเลย สามารถก้าวออกสู่สังคมด้วยความมุ่งมั่น มีความเจริญก้าวหน้า และมีความสุขอยู่ในสังคมได้อย่างภาคภูมิ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น